Hoe gesloten deuren andere deuren openen

In een weekend dat zowel in België als Nederland bol staat van de leuke festivals, zakten we op vrijdag 11 juli af naar een van de grootste en meest iconische jazzfestivals van Europa. Het Rotterdamse North Sea Jazz heeft maar liefst vijftien podia en dat leverde niet alleen veel keuze, maar ook veel keuzestress op. Op elk moment hoopten we ons opeens in drieën of vieren te kunnen delen, maar het mocht niet zijn. De keuzes vielen uiteindelijk op onder meer Sheila E., Omah Lay, Jacob Collier en Mary J. Blige.

The Symphonic Music Of Wayne Shorter by Rotterdam Philharmonic Orchestra @ Amazon

Door het Rotterdam Philharmonic Orchestra kregen we de kans om onze dag met iets erg unieks te starten. Onder leiding van dirigent Clark Rundell, die ook met Wayne Shorter samenwerkte, bracht het orkest de minder bekende en vooral ondergewaardeerde symfonische muziek die Shorter heeft geschreven. Daarvoor beschikte hij niet alleen over dat imposante en geoliede ensemble dat het Philharmonic Orchestra is, maar ook nog eens over muzikanten als Danilo Pérez en John Patitucci op piano en bas. Het geheel was niets minder dan uiterst indrukwekkend, met enkele keren kippenvel tot gevolg. Toch verlieten er na elk stuk weer mensen de zaal – het viel ook extra op doordat het een zittend concert was – en dat voelde wat vreemd aan, maar het was dan ook voor iedereen van het ene naar het andere podium hollen.

Sheila E. and The E-Train featuring Pete Escovedo @ Nile

De Nile stond helemaal volgepakt voor Sheila E. and The E-Train en zo moesten we zij die vroeger bij het Rotterdam Philharmonic Orchestra weggingen toch gelijk geven. De drumster en haar band wisten zelfs met nieuw materiaal als “Oakland N Da House” te imponeren. Een vraag en antwoord tussen haar zangeres en publiek werd daarbij vol enthousiasme gevolgd en Sheila moest zelfs even schreeuwen dat de baslijnen van haar bassist sexy waren. Met een korte cover van “Yellow Submarine” werd het publiek nog wat verder aangemaand om overtuigd mee te zingen en vervolgens speelde Sheila een drumsolo van om en bij de vijf minuten, die met de seconde indrukwekkender werd. Die werd afgerond met een stukje “Kiss”, want Prince kon natuurlijk niet ontbreken in haar set.

Haar vader mocht zowaar ook even komen meedrummen en dat zorgde voor een geweldig moment. Pete Escovedo, onder meer bekend als gewezen Santana-drummer, is dan ook een absolute legende en het zien van twee generaties klassedrummers was zowel imponerend als vertederend. “Don’t Worry Bout A Thing” was het eerste nummer dat ze samen brachten, waarna Escovedo en dochter de dansbenen bovenhaalden voor een fraai staaltje Latin Rock. Pete greep even naar de rug, maar dat was gelukkig enkel voor de grap. Het had best serieus kunnen zijn, want de beste man viert zondag al zijn negentigste verjaardag. Of hij er iets van begreep, is nog maar de vraag, maar toen hij het podium betrad, kreeg hij wel een welgemeend “Lang Zal Hij Leven” naar zich toegezongen.

Met grote hit “Love Bizarre” bouwde Sheila vervolgens nog verder aan het grootse feestje dat ze aan het geven was. De armen mochten de lucht in voor “When The Saints Go Marching In” en met de handen werden hartjes gevormd tijdens “What The World Needs Now Is Love”. Ze riep nog op om iemand die je al dan niet kent vast te pakken tijdens de korte cover, dus dat was voor ons het ideale moment om stoïcijns in ons notitieschriftje te noteren en te doen alsof we dat niet gehoord hadden. Met “The Glamourous Life” brachten Sheila E. and The E-Train nog één hit, om het feest ook nog tot een erg mooi einde te brengen. Lang mogen ze leven, denken we dan.

Omah Lay @ Maas

We hadden maar wat graag Herbie Hancock gezien in Amazon, maar daar stak zijn nog steeds immense populariteit een stukje voor. Zelfs voor aanvangstijd stonden er al buiten mensen te wachten omdat de zaal volgepakt zat. Niet getreurd natuurlijk, of toch niet heel hard, want je kan altijd wel ergens heen op North Sea Jazz wanneer een van de zalen vol zit. In ons geval bracht dat ons naar Omah Lay, die ons meteen met liefdevolle armen ontving. ‘I love you’, zong hij ons meteen toe en het was hem menens dat het publiek het ook in zijn richting terug moest zingen. Dat had wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk kreeg Lay de hele zaal mee, mede door zijn soulvolle stem en ook heerlijke beats. Die deden de temperatuur telkens weer stijgen en de drie vrouwelijke zangeressen verhieven het concert naar een ander niveau. Voor “People” gingen heel wat smartphones de lucht in en gezien de steeds smaakvolle, passende en toch ook coole visuals zal dat ongetwijfeld mooie beelden opleveren. Na Sheila E. bleven we met Omay Lay dus hangen in de feestsfeer en dat zorgde er deze keer zelfs voor dat we zelf, samen met vele anderen, onze dansbenen bovenhaalden.

Jacob Collier @ Nile

We keken er naar uit om de beloftevolle gitariste Grace Bowers en haar band The Hodge Podge aan het werk te zien, maar enkele weken geleden werd al aangekondigd dat de jonge Amerikaanse haar concert moest afzeggen en vervangen zou worden door John Cleary. Nu hebben we John Cleary al enkele keren gezien, en dus zagen we de kans om Jacob Collier, de artist in residence van dit jaar, aan het werk te zien. Voor zaterdag staat een concert met special guests op de planning en zondag treedt hij aan met het Philharmonic Orchestra, maar op de openingsdag stond hij er gewoon met zijn eigen band.

Desalniettemin was dat indrukwekkend, of toch zeker de manier waarop hij van het ene naar het andere instrument rende en die ook allemaal tot op virtuoos niveau onder de knie heeft. Toch voelde Collier in zijn veelzijdigheid ook aan als een one-trick-pony, want zoals hij telkens van instrument naar instrument liep, hadden we het na een tijdje wel allemaal gezien. Ook het publiek laten meezingen in een patroon was op zich best aardig, maar tegelijk is er geen enkel nummer van Colliers show dat echt bleef hangen. “Don’t You Know” was misschien nog het hoogtepunt van de set, maar daar bleef het ook wel bij. Het staat buiten kijf dat de de Brit een geniale muzikant is, maar dat vertaalde zich op North Sea Jazz niet naar een set met sterke nummers. Dat er aanzienlijk minder volk in de Nile stond dan voor Sheila E. en dat de Hudson helemaal volzet was voor trompettist Avishai Cohen die op hetzelfde moment speelde, spreekt ook wel voor zich.

Ezra Collective @ Maas

Ezra Collective staat intussen al enkele jaren gekend als een van de strafste livebands die er is, en die status werd op North Sea Jazz enkel maar verstevigd. Gewapend met zowel oud materiaal als nieuwere nummers van op het recent verschenen Dance, No One’s Watching staken de Londenaren een geweldige set in elkaar, die van begin tot einde deed dansen. Drummer Femi Koleoso, de grootste prater van het vijftal, sprak het publiek meerdere keren met gigantische overtuiging aan. Hij verplichtte de fans om in hun omgeving een wildvreemde uit te pikken om zich aan voor te stellen en dat werkte gewoon, door de grote oprechtheid waarmee hij het deed. De trompet en sax schalden vervolgens voortdurend heerlijk en dat leverde een hoop springende mensen op. Er werd zelfs een stukje “I Wish I Didn’t Miss You” van Angie Stone gebracht en dat kon niet anders dan subliem genoemd worden. Blazers en bassist TJ Koleoso zochten het publiek uiteindelijk ook nog eens van erg dicht op, door van het podium te gaan en pal tussen het publiek te gaan spelen. “God Gave Me Feet For Dancing” was een passend slot van een intense show, waarop nog meer gedanst werd dan voorgaande shows.

Mary J. Blige @ Nile

Met Mary J. Blige hadden we als afsluiter nog een mooie headliner, die tevens ook een knappe show bracht. Die werd op gang getrapt door Blige die stond te dansen onder een geprojecteerde kroon. De tand des tijds had hoorbaar nog geen invloed gehad op haar stem en net zoals haar levenslustige danspassen droeg dat bij aan ons vermoeden dat Blige maar niet ouder lijkt te worden. De Amerikaanse dreef de intensiteit tot het uiterste met een werkelijk fenomenale versie van “No More Drama”, dat voorafgegaan werd door enkele oorlogsbeelden. Haar dansers beeldden op het einde van dat lied ook wanhoop en de onmacht van hopeloos proberen uit. De daaropvolgende korte dj-set van The Technician contrasteerde daar ferm mee en had niet bepaald een toegevoegde waarde, behalve dan dat Blige ondertussen haar zoveelste kledingwissel kon uitvoeren. Met nog een kwartiertje te gaan trok ze dan ook nog een vat hits open met “I Can Love You”, “Just Fine” en finaal nog die grootste hit, “Family Affair”. Het was de kers op de taart van een dik uurtje vol tijdloze r&b, soul en hiphop.

De openingsdag van North Sea Jazz was er eentje waarop erg veel goede muziek de revue passeerde en waar letterlijk gesloten deuren ook nieuwe deuren openden. Zo waren we te laat om Herbie Hancock te zien, maar kregen we in ruil daarvoor wel een voortreffelijk concert van Omah Lay in de Maas, waar enkele uren later ook Ezra Collective de sterren van de hemel speelde. Op de Nile waren Mary J. Blige en Sheila E. en haar vader de grote blikvangers die de verwachtingen inlosten, terwijl we bij Jacob Collier toch wat op onze honger bleven zitten.